بیمارى هلندى نارون براى اولین بار در سال ۱۹۱۸ میلادى در کشور اروپایى هلند مشاهده شده است. البته گفته میشود مبدأ آن در نواحى هیمالیا در هندوستان بوده که در جنگ جهانى اول به اروپا برده شده است.
به این دلیل آن را بیمارى هلندى میگویند چون اولین بار در هلند در باره روش‌هاى درمان بیمارى بررسى صورت گرفت.
این بیمارى که در ایران آن را «مرگ نارون» نیز می نامند براى اولین بار در سال ۱۳۲۸ شمسی در جنگل‌هاى گلستان گرگان روى درختان ملج و اوجا دیده شده است.
علایم بیمارى، شامل قهوه اى رنگ و پژمرده شدن برگ‌ها و خزان زود هنگام آن‌هاست و بیشتر شاخه‌ها فوراً بعد از برگریزى می میرند.
بیمارى غالباً از یک یا چند شاخه شروع میشود و به تدریج ظرف چند سال درخت را از پاى در میآورد. البته ابتلاى بهاره منجر به تهاجم پاتوژن به آوندهاى چوبى شده که این امر میتواند باعث مرگ سریع درخت طى یک یا دو هفته شود.
بیماریِ مرگ هلندیِ نارون یکی از مهمترین و مخربترین بیماری‌های آوندی در نیمکرة شمالی محسوب شود و تاکنون با از بین بردن میلیون‌ها اصله درخت از خانواده نارون در اروپا، آمریکا و آسیای غربی به ویژه ایران، خسارتهای اقتصادی جبران ناپذیری را موجب گردیده است.
امروزه این بیماری به یک مشکل جهانی بدل شده و مبارزه با آن از اهداف مهم برنامه‌های مدیریتی کشورهای توسعه یافته است.
ایران نیز از جمله کشورهایی است که بیماری مرگ نارون، هر ساله خسارتهای زیادی را به درختان جنگلی از خانواده نارون وارد می سازد.
که برای مبارزه تنها با هَرَس شاخه‌های خشکیده در پارک‌ها ظاهراً بیماری را از میان بر می دارند؛غافل از این که هَرَس شاخۀ درختان، خود راه نفوذی برای قارچ‌های عامل این بیماری خطرناک است.
