موز هفتمین درخت قرآنی است ، هرچند موز درخت نیست و گياهي علفي درختچه‌ای مانند است که برگ‌هاي آن بسيار بزرگ و پهن و گاهي تا دو متر مي‌رسد اما به خاطر ظاهر درخت گونه اش و نیز این در تفسیر هفتمین درخت قرآنی است اینجا می آوریم.
موز انواع مختلفی دارد:
نوعی آن بسيار درشت و نوعي خيلي ريز است كه طعم شيريني دارد.
در كشورهاي استوايي معمولا موز را ميپزند و همراه با برنج و لوبيا ميخورند در كشورهاي آمريكاي لاتين آن را ورقه ورقه كرده و در آفتاب خشك ميكنند.
۱- موز در قرآن کریم
{وَأَصْحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصْحَابُ الْيَمِينِ فِي سِدْرٍ مَّخْضُودٍ وَطَلْحٍ مَّنضُودٍ وَظِلٍّ مَّمْدُودٍوَمَاءٍ مَّسْكُوبٍوَفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍلَّا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ}؛
امّا اصحاب سعادت، اصحاب سعادت چه حالی دارند؟در زیر درخت سدر بی خار، و درخت موزی كه میوه اش بر یكدیگر چیده شده، و سایه ای دائم، و آبی همواره جاری، و میوه‌ای بسیار، كه نه منقطع گردد و نه كس را از آن باز دارند.»
در بارة عبارت قرآنی «وَطَلْحٍ مَنْضُودٍ» باید گفت که: «طلح» درختى است سبز وخوشرنگ و خوشبو، جمعى گفته اند.
همان درختان موز است كه برگ‌هاى بسيار پهن و سبز و زيبا، وميوهاى شيرين وگوارا دارد، و «منضود»ازماده «نضد»به معناى .
ممكن است اين تعبير اشاره به تراكم برگ‌هاي با تراكم ميوه ها، و ياهر دو باشد.
حتى بعضى گفته اند، اين درختان چنان پر ميوه است كه ساقه‌ها و شاخه های آنها غرق ميوه و پوشيدها زآن مى باشد.
بعضى از مفسران گفته اند:باتوجه به اين‌كه درخت سدر،برگ‌هاي ىبسيار كوچك ودرخت موز،برگ‌هاي ىبسيار پهن و بزرگ وگسترده دارند.
ذكر اين دو درخت اشاره لطيفى به تمام درختان بهشتى است كه در ميان اين دو قرار دارد.
۲ ـ موز در روایات
امیر المؤمنین (ع) فرمود:
«أُهْدِيَ إِلَى النَّبِيِّ ص قِنْوُ مَوْزٍ فَجَعَلَ يُقَشِّرُ الْمَوْزَةَ وَ يَجْعَلُهَا فِي فَمِي فَقَالَ لَهُ قَائِلٌ إِنَّكَ تُحِبُّ عَلِيّاً قَالَ أَ وَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ عَلِيّاً مِنِّي وَ أَنَا مِنْهُ.» ؛
كسى خوشه موزی هديه نزد حضرت رسول (ص) آورد آن حضرت موز را از پوست جدا ميكرد و به دهان من مینهاد،
فردی گفت: يا رسول اللَّه على را دوست ميدارى؟ فرمود: هنوز نميدانى كه على از منست و من از على هستم.
موسی صنعانی روایت میکند:
«دَخَلْتُ عَلَى أَبِي الْحَسَنِ الثَّانِي (ع) بِمِنًى وَ أَبُو جَعْفَرٍ (ع) عَلَى فَخِذِهِ وَ هُوَ يُقَشِّرُ مَوْزاً وَ يُطْعِمُهُ. ؛
در منى نزد ابى الحسن ثانى (امام رضا) (ع) بودم و ابى جعفر (فرزندش امام جواد) (ع) در دامنش بود و موز را پوست ميكند و باو مي خوراند.
«هرچند تاریخ ورود موز به ایران دقیقا مشخص نیست، اما کشت و تولید موز در بخش هایی از جنوب استان سیستان و بلوچستان از قدیم رواج داشته و دانشمندانی مانند ابن سینا از این میوه نام برده اند.
در سال ۱۳۱۹ انتقال ریزوم های موز از هند به ایران انجام گردید و به دلیل مقاومت بسیار زیاد گروه موز نشاسته ای در شرایط نیمه گرمسیری جنوب سطح زیر کشت آنها به سرعت افزایش یافت.
اما ارقام وارد شده به دلیل آردی بودن میوه مورد استقبال مردم سایر مناطق کشور قرار نگرفت و فقط در بازارهای محلی استان های جنوبی کشور مورد مصرف قرار می گیرد.
کلون های اصلاح شده موز در سال ۱۳۳۴ وارد ایران شدند که به دلیل رشد بهتر در استان سیستان و بلوچستان و فروش بهتر میوه های آن در سایر مناطق کشور سبب کاهش اهمیت نشاسته‌ای گردید.
اولین گام در وارد کردن و کاشت ارقام موز به صورت تخصصی به سال ۱۳۴۸ (در برخی منابع ۱۳۴۲) برمی گردد که تعداد ۵۰۰۰ ریزوم و پاجوش موز از پاکستان وارد کشور گردید که همچنان کشت و کار آنها در برخی مناطق جنوبی کشور رونق دارد.»
کشت و پرورش موز در نواحی جنوبی استان های سیستان و بلوچستان، هرمزگان و کرمان انجام می گیرد.
البته کشت و کار گلخانه ای موز چندین سال قبل در مناطق شمالی کشور و جنوب استان کرمان نیز گسترش پیدا کرده در فضاهای سبز این مناطق میتوان از موز استفاده کرد همچنین از موز می توان ه عنوان گیاه زینتی داخل اتاق ها و راهروهای اماکن شخصی و اداری استفاده کرد.
